Buyurun:
Bir de aynı sanatçının şu parçası var:
Garip bir şarkı kendisi. Garip olduğu kadar da sakinleştirici. Belki de bu yüzden, bu tür şarkıları bazen çalışırken, ama genelde üzgünken dinliyorum.
Bana hayatı hatırlatıyor. Pek adil bir yer olmasa da, her şeye rağmen mutlu olabileceğimi, hatırlatıyor. İfadesiz başlayan yüzüm, sonlara doğru tahammülfesa bir tebessüme evriliyor. Acı desen acı değil, mutlu desen mutlu değil. Ama zorunda da değil gibi.
Son olarak...
Şu:
Yalan yok. Artık dinlemek istemiyorum kendisini. Çünkü en zor zamanlarıma eşlik etti. Kayıplarıma, ağlayamamalarıma, ifadesiz ve donuk saatlerce duvarları seyreden zamanlarıma, uykusuzluklarıma, uyuşuk bir kafayla gezdiğim, sadece iki saatini hatırladığım günlere gidiyorum her dinlediğimde. Kaçıyorum bu yüzden.
Mesela şimdi çalıyor, daha başlayalı 1.5 dakika olmuş, kapattım.
Öyle. Ne bileyim, anlatmak geldi içimden. Anlatıyorum.